ଦେହୀ- ସନ୍ତୋଷ ଭୋଇ

ଦେହୀ

ତୁମେ ଏତେ ଚାଲ।କ ବୋଲି

ଆକାଶର ତୋଫା ଛାତିକୁ ଚିରି

ବରଷିଗଲ ମୋ ଉପରେ

ମୁଁ ୟାଡେ ଓଦା ଜୁଡୁବୁଡୁ

ଥଣ୍ଡ ଛିଙ୍କରେ ଉଷ୍ମତା ଲୋଡେ ।

ମୁଁ ତୁମ ପୋଷାକରେ ବୁଡିଗଲି

ଅଣନିଶ୍ବାସୀ ଦାବାନଳ ସାଜି ବହୁଦିନ ଆଗରୁ

ତୁମେ ଖୋଜୁଛ ମୋତେ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଧରାଛୁଆଁ ଦେବିନି ! 

କେତେ ଘଟ ପରିବର୍ତ୍ତନରେ ପାଇଥିଲ ମୋତେ

ମୁଁ ଜାଣେନା,  ଜାଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ବି କରବିନି

ଚାଲିଯିବାର କାରଣଟା ବୋଧେ

ମୋ ଦୁଃଖ ମୁଣ୍ଡେଇ ପାରିଲନି ବୋଲି

ନା ଆଉ କିଛି ?

ତୁମ ଆଘ୍ରାଣରେ ମୁଁ ଚମ୍ପକବନର ଉଦ୍ୟାନ ଖୋଜୁଥିଲି

ଯୋଡୁଥିଲି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ମଲ୍ଲୀ ରଜନୀଗନ୍ଧାର କାରାଗାର

ତୁମ ସହ ବନ୍ଦୀ ହେବାପାଇଁ !

ମୁଁ ଆଜି ବିକଳାଙ୍ଗ 

ମୋ ଦେହ ବୋହି, ବୋଝ ବୋହି

ଅଧାପୋଡା କଳା ଜୁଇକାଠ ପରି

ଚିଲ ଶାଗୁଣା ଶିଆଳ ଭୋକରେ

ମୋ ଦେହ ଲୁଣ୍ଠିତ ଆଜି

ହାଡ ସବୁ ଉଇ ଖାଇବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ 

କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସନ୍ଧାନ କଲଣି ଆଉ ଏକ ଘଟର !!

    ସନ୍ତୋଷ ଭୋଇ

    ଏମଫିଲ୍ ଛାତ୍ର, ଓଡ଼ିଆ ବିଭାଗ

    ରେଭେନ୍ସା ବିଶ୍ବବିଦ୍ୟାଳୟ, କଟକ