ଶରତ ମରତେ ଆସିଛି - ବିଦୁଲତା ସାହୁ

 

ଅଶିଣମାସିଆ ଶିରିଶିରି ବାଆ

                       ଛୁଇଁଲାଣି ଆସି ଧରଣୀ,

ପଚରପଚର କାଦୁଅକୁ ନେଇ

                         ବରଷା ନେଲାଣି ମେଲାଣି ।

ନଦୀପଠା ପୁଣି ବିଲପାଟପରେ

                          ଶୁଭ୍ର କାଶତଣ୍ଡି ଫୁଟିଛି,

ହୀରାମୁକୁଟକୁ ମଥାରେ ନାଇସେ

                         ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସୁଛି ।

ଦୂରଆକାଶରେ ଧଳାମେଘ ଖଣ୍ଡ

                           ଭିଣା ତୁଳାପରି ଭାସୁଛି,

ନଦୀ ଦରପଣେ ନିଜ ଛବିଦେଖି

                         ଖୁସିରେ ମନତା ନାଚୁଛି ।

ନୀଳ ଆକାଶରେ ରଙ୍ଗ ବୁଣିବୁଣି

                         ପ୍ରଜାପତି ଉଡେଛଟକେ,

କେଡେ ମନୋହର ଶୋଭା ଦେଖି ତାର

                         ମନ ତା ପାଖରେ ଅଟକେ ।

ଅଶୀଣକ୍ଷେତରେ ସୋରିସୋରି ବାଆ

                       କାଟିଥାଏ ଯେବେ ଭଉଁରି,

ଲାଗଇ ସତେକି ଶାଗୁଆ ସାଗରେ

                           ଉଠୁଛି ସାଗୁଆ ଲହରି ।

ବାଡିରେ ବାଡିରେ ଜହ୍ନିଫୁଲ ଲଟା

                         ଜହ୍ନିଫୁଲ ଭାରି ଫୁଲେଇ,

ସଞ୍ଜଗଲେ ନଇଁ ଦେଖି ତାର ଛଇ

                           ତାରା ଦିଏ ମୁହଁ ଲୁଚେଇ ।

ପୋଖରୀରେ ଫୁଟି ନାନାରଙ୍ଗ କଇଁ

                          ଖୁସିରେ ଆକାଶେ ଚାହିଁଛି,

କଇଁଆଡେ ଚାହିଁ ସାରାରାତି ଜହ୍ନ

                           ରୁପେଲି ଜୋଛନା ଢ଼ାଳୁଛି ।

ସଞ୍ଜନଇଁଗଲେ ଶେଫାଳିଫୁଲର

                        ଭୁରୁଭୁରୁ ବାସ ଚହଟି,

ପବନ ଢ଼େଉରେ ଦୋଳି ଖେଳିଖେଳି

                          ଚଉଦିଗ ଉଠେ ମହକି ।

ଜଳ ନିରିମଳ, ସ୍ଥଳ ନିରିମଳ

                         ନିରିମଳ ଦିଶେ ଆକାଶ,

ରାତି ନିରିମଳ,ଦିନ ନିରିମଳ

                            ସବୁଆଡ ଲାଗେ ସରସ ।

ପ୍ରକୃତିକୁ ଚାହିଁ ପଚାରିଲି କାହଁ

                           ସବୁ ନିରିମଳ ଦିଶୁଛି,

ହସିଦେଇ ମୋତେ ପ୍ରକୃତି କହିଲା

                        ଶରତ ମରତେ ଆସଛି ।।

ବିଦୁଲତା ସାହୁ

ଖୋର୍ଦ୍ଧା