ହୀନ ପାୈରୁଷତ୍ବ - ବିଶ୍ବଜିତା ବରାଳ

 

 

ମିଠା ମିଠା କଥାକହି

କଳେ ବଳେ କାୈଶଳେ

ଆପଣେଇ ଥିଲ 

ଦେହର ଭୋକଟା

ମରିଗଲା ପରେ 

ମନଟା ଏମିତି ହେଲା କାହିଁକି?

ବିବସ୍ତ୍ର କଲାବେଳେ ,

ପ୍ରକମ୍ପିତ ହେଲାନି ତ ହସ୍ତଦ୍ବୟ ?

ନିବିଡ଼ ଆଶ୍ଳେଷ ବେଳେ 

ବିବେକ ତ ବାଧାଦେଲା ନାହିଁ ?

କାମନାର ତୃଷା ମେଣ୍ଟିବା ପରେ

କାହିଁ ଗଲା ସେ ପାୈରୁଷତ୍ବ ?

ହସି ହସି ସମର୍ପି ଥିଲା 

ନୀରିହ ଝିଅଟି 

ତା'ର ଭରା ଯାୈବନକୁ ।

ଉନ୍ମୁକ୍ତ କୁନ୍ତଳ ବିମ୍ବୋଷ୍ଠରେ

ଭରିଥିଲ ଉଷୁମ ଚୁମ୍ବନ

ଗାଢ଼ରୁ ଗାଢ଼ତର ଥିଲା ତା'ର

ଗୋଲାପି ଗଣ୍ଡରେ ।

 ଅଭିଶପ୍ତ ବାସନାକୁ କରି ଆପଣାର

  ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ସୁଖକୁ ବିଚ୍ଛୁରିତ କରେ

    କଣ୍ଟକିତ ଶଯ୍ୟାରେ ।

      ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବ ମୁଖେ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତେ

      ଲୋଟାଇ ଦିଏ ନିଜକୁ

       ଅବଶ ଦେହରେ ।

       

ଖିନଭିନ୍ କଲ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଶରୀର 

ଆଉ ନିଟୋଳ ବକ୍ଷୋଜକୁ ହସ୍ତେ

ଚାପଦେଇ ଆକଣ୍ଠ ମଧୁ 

ପାନ କରି ପାଇଲା ସେ ଚରମ ତୃପ୍ତି 

ପ୍ରଣୟର ମଧୁଲଗ୍ନରେ 

ହଜି ଯାଇଥିଲା

 ଦୁଇଟି କାମାତୁରା ମନ ।

 

ବାହୁ ବନ୍ଧନର ଉଷୁମ ଆଲିଙ୍ଗନରେ

ଏକନିଷ୍ଠ ଆତ୍ମୀୟତା 

ଭୋଗକଲେ ଦୁହେଁ ।

କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ

ସାଉଁଟିଲି ବସି ସେହି

ପ୍ରଣୟର ମେଘ ମହ୍ଲାରକୁ ,

ମନ କହିଲା - 

କାହିଁ... କାହିଁ ଗଲ ମୋର

କାମାନ୍ଧ ବେଲଜ୍ଜା ପୁରୁଷ ?

ନର ମାଂସ ଲୋଭି କୁକୁର

ଖାଇ ଖାଇ କ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟାଅ

ଯଦି ପେଟ ନପୁରୁଛୁ ତାହାଲେ

ଶୋଷି ପିଇଯାଅ ସବୁ ରକ୍ତ

ଆତ୍ମ ତୃପ୍ତ ହୁଅ ।

କାମନାର ବହ୍ନି ଲିଭିଗଲା ପରେ

ଅଲୋଡ଼ା ଶରୀରକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇ

ବୋଧେ ଆଉ କେଉଁ ନବଯୌବନା

ତରୁଣୀର ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ଆଶାରେ 

ଚେଷ୍ଟାରତ ସିଏ ।

ଛିଃ ! ଏତେ ନିଚମନା ?

ପ୍ରେମର ସଜ୍ଞା କ'ଣ କେବଳ

ଶରୀରର ଭୋକ ମେଣ୍ଟାଇବା ?

ଘୃଣାରେ ଛେପ ପକାଇବାକୁ ବି

ଲାଜ ଲାଗେ ମତେ 

ଧିକ ତମର ବଳିଷ୍ଟ ପୌରୁଷକୁ ।

ଚରିତ୍ରହୀନତା ଭିତରେ

ଥାଇପାରେ ମହତ୍ତ୍ଵ

ପାପ ଭିତରେ ମୋକ୍ଷ

ଥାଇ ପାରେ ଗାୈରବ ।

 ବିଶ୍ବଜିତା ବରାଳ 

 ପୁରୀ