କଲମର ଆତ୍ମକଥା - ବିନୟ ଭୂଷଣ ମହାପାତ୍ର

  

ଜନ୍ମର ବେଳରେ ଥିଲି ମୁଁ ଫୁଙ୍ଗୁଳା

ଧାତୁ ଦଣ୍ଡଟିଏ ମାତ୍ର ।

ଶକ୍ତ ଶରୀରଟା କ୍ଷୀଣ ହେଉଥିଲା

ଆଙ୍କି ପ୍ରସ୍ତରରେ ଚିତ୍ର ॥

କେତେ ମୁନୀ ଋଷି ଲେଖି ଯେ ବସିଲେ 

ତାଳପତ୍ରେ ପୋଥିମାନ ।

ବିଶ୍ୱ ଇତିହାସ ଗୌରବ ଉଜ୍ୱଳ

ଛୋଟ ମୋର ଅବଦାନ ॥

ପକ୍ଷୀର ପରରେ କାଳିମା ଲଗାଇ

କେ ଲେଖିଲା କେତେ କାବ୍ୟ ।

ବେଦ, ବାଇବେଲ  କୋରାନ୍, ଜାତକ

ଗୁରୁ ଗ୍ରନ୍ଥ ଅତି ଭବ୍ୟ ॥

ଆଧୁନିକ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଛି ମୁଁ ସତ

ବଦଳି ନାହିଁ ମୋ ଢଙ୍ଗ ।

ଲେଖେ ଇତିହାସ, ଭୂଗୋଳ,ସାହିତ୍ୟ

ବଳିଦେଇ ମୋର ଅଙ୍ଗ ॥

ମୋ ପାଖରେ ନାହିଁ ଜାତି-ଧର୍ମ-ବର୍ଣ୍ଣ

ଭେଦଭାବ କୁଟନୀତି ।

ଲେଖିବା ମୋ ଧର୍ମ ଜାଣିଛି ମୋ ମନ

ଗୋଟିଏ ମଣିଷ ଜାତି ॥

ଧନୀ କି ନିର୍ଦ୍ଧନ ଜଣାନାହିଁ ମୋତେ

ଜାଣେ ନାହିଁ ରାଜା-ପ୍ରଜା ।

ମୂର୍ଖପାଇଁ ମୁଁ ଯେ ଅଲୋଡା ଜିନିଷ

ପଣ୍ଡିତେ କରନ୍ତି ପୂଜା ॥

ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଦିଏ କ୍ଷଣିକ କ୍ଷମତା

କାଳ ବକ୍ଷେ ଯାଏ ହଜି ।

ମୋର କଳେବର କରଇ ଅମର

ଲେଲିହାନ ଲେଖାରାଜି ॥

ଲେଖକ, ଭାବୁକ, କବି,ଦାର୍ଶନିକ, 

ଯନ୍ତ୍ରୀ,ମନ୍ତ୍ରୀ, ନ୍ୟାୟଧିଶ ।

ଗୁରୁ, ଚିକିତ୍ସକ କିବା ବୈଜ୍ଞାନିକ

ସଭିଙ୍କୁ ମୋ ସ୍ନେହାଶିଷ ॥

କାହାହାତେ ମୁଁ ଯେ କ୍ରିଡନକ ପୁଣି 

କାହାପାଇଁ କୋଟିନିଧି ।

ଦୃଷ୍ଟ ପାଇଁ କାଳ ଦୁର୍ବଳର ବଳ

ସମାଜର ପ୍ରତିନିଧି ॥

ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀ ପାଇଁ ମୋହରି ଜନମ

ମୋ ମନେ ନାହିଁ କପଟ ।

କାହିଁକି ଏ ନର ଝରାଏ ରୁଧିର

କଷ୍ଟେ ହୁଏ ଛଟପଟ ॥

ବିନୟ ଭୂଷଣ ମହାପାତ୍ର

ଚଣ୍ଡିଖୋଲ, ଯାଜପୁର