ସେହି ମଣିଷକୁ ପ୍ରଣାମ - କରୁଣାକର ମଲିକ

ଦୁନିଆ ଯାକର ଭୋକିଲା ପେଟକୁ

ଯୋଗାଇ ଦିଏ ଆହାର ।

ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ କାକର କୁହୁଡି

ଚିର ସହଚର ତାର।।

ଝାଳ ନୁହେଁ ସେତ ରକତ ନିଗାଡି 

ମାଟି ପାଣି କାଦୁଅରେ ।

ସମର୍ପି ଦେଇଛି ଆନନ୍ଦ ମନରେ

ନିଜକୁ ଦେଶ ସେବାରେ।।

ତା ଚରିତ୍ର ବିକି କେତେ ମହାରଥୀ

ମହାନ୍ ଏ ମହୀ ତଳେ ।

ତଥାପି ସେ କେବେ ମାଗିନି ସମ୍ମାନ

ତାଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରେ।।

ମନେ ନାହିଁ ତାଙ୍କ କୂଟ କପଟ ଯେ

ରାଜନୀତି ପଶାପାଲି ।

ତାକୁ ନେଇ ସର୍ବେ ଗୋଟି ଚଳାଅନ୍ତି

ନିଜ ବାହାଦୂରୀ ମାରି।।

ତମେ ଆଜି ସବୁ ମନ୍ଦିର ବେଢ଼ାରେ

ଦେବତାଙ୍କ ନାମ ନେଇ ।

ଚିକ୍କଣ ତେଲିଆ ଧୋବ ଫରଫର

ଭଦ୍ରମୁଖା ପିନ୍ଧି ଦେଇ ।।

ନିଜକୁ ବୋଲାଅ ଦେବ ଲୋକ ବୋଲି

ଆଉ ସବୁ ଏଠି ଛାର ।

ଭୁଲିତ ଯାଇଛ ଦେଉଳ ତୋଳାର

ଆଦି ଅନ୍ତ ଭୂମି ମୂଳ ।।

ମଳି ମୁଣ୍ଡିଆ ସେ ଧୂଳି ଧୂସରିତ

ଅପାଠୁଆ ଛାର ଜୀବ ।

ପେଟପାଟଣାକୁ ସମ୍ଭାଳିବା ପାଇଁ

ଗଢି ଦେଲା ମହା ସ୍ତମ୍ଭ।।

ଯେଉଁ ଘର ଆଜି ତୋଳି ଦେଲା ସିଏ

ଦେବତା ରହିବା ପାଇଁ ।

ତାକୁ ଆଜି ତମେ ଅଛୁଆଁ କହୁଛ

ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ ନାହିଁ।।

ଖାଦ୍ୟ, ବସ୍ତ୍ର, ବାସଗୃହ ତ କହୁଛ

ମୋଳିକ ଆବଶ୍ୟକତା ।

କିଏ ତାକୁ ଆଜି କରିଛି ପୂରଣ

ବଢ଼ିଛି ଆଜି ସଭ୍ୟତା ?

ତମେ ସବୁ ଯିଏ ବଡ ବାବୁ ସାଜି

ସଭ୍ୟତାର କଥା କୁହ ।

ତୁମକୁ କିଏ ଭଦ୍ର ବେଶେ ଆଜି

ସଜାଇ ଦେଇଛି କୁହ ?

ସେଇ ମଣିଷକୁ କରୁଛି ପ୍ରଣାମ

ବେନି କର ଯୋଡ଼ି ମୁହିଁ ।

ସଭ୍ୟତାର ରୂପ ବୁଝେଇ ଦେଇଛି

ଜଗତରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେହି।।

 କରୁଣାକର ମଲିକ

ତାର୍ଲାକୋଟା, ମାଲକାନଗିରି